Fetalne povrede pri carskom rezu
Rezultati aktualnog istraživanja ukazuju da je oko 1% svih carskih rezova komplicirano fetalnim povredama, a indikacije za carski rez i neki intraoperativni čimbenici mogu utjecati na veličinu rizika.
Kao što je objavljeno u znanstvenom časopisu Obstetrics & Gynecology, američki znanstvenici iz University of Texas Southwestern Medical Center u Dallasu su analizirali podatke svih poroda dovršenih carskim rezom koji su obavljeni u 13 akademskih središta u razdoblju između 1999. i 2000. godine. U ispitivanje je ukupno uključeno 37.110 poroda dovršenih carskim rezom.
Ukupna učestalost fetalnih povreda je procijenjena na 1.1%, a povrede integriteta kože su bile odgovorne za više od polovice nastalih povreda. Druge najčešće povrede su bile kefalohematom, prijelom ključne kosti, oštećenje ličnih živaca, povreda brahijalnog pleksusa i prijelom kostiju lubanje.
Kako u žena kod kojih je rađen prvi carski rez, tako i kod žena s ponovljenim carskim rezom, najveća učestalost fetalnih povreda registrira se nakon neuspješnog pokušaja dovršetka porođaja forcepsom ili vakum ekstrakcijom. Suprotno tomu, najmanje fetalnih povreda se bilježi kod planiranog ponovljenog carskog reza.
Najveća učestalost fetalnih povreda - 3.4% se registrira kod T ili J reza na maternici. Pri vertikalnom ili transverzalnom rezu na maternici se bilježi najmanja učestalost fetalnih povreda - 1.4% i 1.1%. Rizik fetalne povrede je rastao ako je vrijeme između početnog reza kože i poroda djeteta bilo dulje od tri minute.
Izgleda kako oblik reza na koži, prijevremeni porođaj, majčin BMI i porodna težina djeteta > 4.000 g nemaju nikakav učinak na nastanak fetalnih povreda, zaključak je znanstvenika.
I dok porod carskim rezom sprječava nastanak porodne traume u nekim slučajevima, navode autori ispitivanja, u drugim okolnostima ovaj porod može potaknuti nastanak povrede, kao što ilustriraju aktualni rezultati. "Žene bi trebalo uputiti da unatoč rijetkim fetalnim povredama, ove povrede nisu isključene pri porodu carskim rezom."
Obstet Gynecol 2006;108:885-890.
dr. Vesna Harni